Technisch Directeur Ad Roskam maakte vandaag bekend dat Nederland op vijf onderdelen zal deelnemen aan het WK Estafette op 1 en 2 mei aanstaande. De Nederlandse atleten komen in actie op de 4x100m mannen en vrouwen, de 4x400m mannen en vrouwen en de 4x400m mixed estafette. De ‘World Athletics Relays’ vinden plaats in het Poolse Silesia en het Silesian National Athletics Stadium is de thuisbasis voor deze estafette kampioenschappen. De 4x100m mannen en de 4x400m vrouwen hebben zich al gekwalificeerd voor de Olympische Spelen, de andere teams strijden naast de wereldtitel eveneens voor Olympische kwalificatie en kwalificatie voor het WK 2022 in Oregon USA. De Nederlandse atleten bereiden zich momenteel voor in Turkije. Samenstelling teams 4x100m M / V Club Joris van Gool AV Spiridon Taymir Burnet Rotterdam Atletiek Churandy Martina Rotterdam Atletiek Christopher Garia Rotterdam Atletiek Hensley Paulina Rotterdam Atletiek Dafne Schippers Hellas Utrecht Nadine Visser SAV Naomi Sedney ARV Ilion Marije van Hunenstijn Prins Hendrik Jamile Samuel Phanos 4x400m M / V / mixed estafette Club Terrence Agard Haag Atletiek Ramsey Angela PAC Tony van Diepen Haag Atletiek Jochem Dobber AV Suomi Nout Wardenburg AV '34 Liemarvin Bonevacia Rotterdam Atletiek Femke Bol Altis Lisanne de Witte AV Trias Lieke Klaver SAV Andrea Bouma De Spartaan Marit Dopheide AV Sprint Eveline Saalberg GVAC Laura de Witte AV Trias Eva Hovenkamp Climax Wereldkampioenschappen Estafette Dit evenement is voor het eerst in 2014 georganiseerd met als doel de atletieksport te promoten en vooral het spectaculaire element van de estafette met de rest van de wereld te delen. In tegenstelling tot de standaard estafette onderdelen zoals de 4x100m en de 4x400m, zagen we in eerdere edities al diverse nieuwe estafettevormen zoals de 4x400m mixed estafette die ook op het programma stond bij de WK Atletiek in Doha (2019).

Afgelopen week heeft de Atletiekunie het nieuwe CTS GROUP Talententeam voor 2021 bekendgemaakt: 1. Alida van Daalen (2002, PAC Rotterdam), kogelstoten & discuswerpen 2. Rick van Riel (2002, AV Attila), midden & lange afstand 3. Olivier Hendriks (2003, AV ’40), para atleet (klasse: atleten met twee blades) 4. Mark Heiden (2002, PAC Rotterdam), hordenlopen 5. Sven Roosen (2001, Eindhoven Atletiek) meerkamp Nieuwe gezichten In 2021 verwelkomt het CTS GROUP Talententeam twee nieuwe gezichten, twee jonge talenten met potentie voor de toekomst: Mark Heiden en Sven Roosen. Mark Heiden pakte bij het EK U20 in Boräs (2019) al het zilver op de 110m horden en behaalde op dat zelfde toernooi in de estafette ploeg ook het podium (brons). Sven Roosen ging vorig jaar op de tienkamp bij de mannen U20 aan de haal met het nationale record. In een spectaculaire meerkamp verbrak hij het record van zijn trainingsgenoot Pieter Braun met maar liefst 163 punten en vestigde het record op 8116 punten. Een lerende omgeving voor jonge atleten De Atletiekunie kent een lange historie aan talententeams die een belangrijke springplank vormen naar een loopbaan bij de senioren. Met de samenstelling van talententeams creëren we een lerende omgeving voor jonge atleten waarin ze nieuwe ervaringen op kunnen doen en zich versneld kunnen ontwikkelen. Anders dan de samenstelling van de talententeams uit het verleden is de leeftijdsgrens van 20 jaar. Alleen atleten jonger dan 20 jaar kunnen geselecteerd worden; dát is namelijk de leeftijd waar het talententeam het verschil voor kan maken. "Het talententeam is enorm belangrijk om de groei van de Nederlandse atletiek door te trekken en al lange tijd een hoeksteen in de talentontwikkeling van de Atletiekunie. Dankzij onze partner CTS GROUP krijgen onze talenten een flinke extra duw in de goede richting, de overgang van junior naar het senioren niveau is immers geen gemakkelijke stap en via het talententeam kunnen we extra kansen en begeleiding bieden aan onze grootste talenten. Daarbij gaat het niet alleen om de technische details maar om alle facetten van het vak van topatleet", zo licht technisch directeur Ad Roskam toe. Een mooie match Edwin Beentjes, algemeen directeur van CTS GROUP, is wederom trots op de verbintenis aan het talententeam: “Dit is het derde jaar op rij dat het talententeam de naam CTS GROUP draagt. De insteek van het talententeam sluit perfect aan op onze eigen filosofie. Met onze gezamenlijke focus op het leveren van topkwaliteit en continue ontwikkeling is er nog steeds een hele mooie match. We zijn dan ook verheugd dat we op deze manier een bijdrage kunnen blijven leveren aan de ontwikkeling van de atletiek in Nederland en van deze talenten in het bijzonder." Houd de social media kanalen van de Atletiekunie en CTS GROUP in de gaten om het team op de voet te kunnen volgen en ze beter te leren kennen.

In een nieuwe serie interviews komen coaches aan het woord van atleten die in de afgelopen tijd bijzondere prestaties hebben geleverd. Wie is die coach en wat is zijn visie op het trainen en op het vak van de trainer? In deze aflevering ontmoeten we Christian Tamminga (1974), de man achter polsstokhoogspringer Menno Vloon. Zelf reisde hij de halve wereld over om zijn kennis over het polsstokhoogspringen te vergroten en zijn techniek te verbeteren. Nu geeft Christian Tamminga (1974) training te midden van de YouTube-generatie: atleten die op internet alles kunnen vinden over hun helden in de sport. Momenteel is Menno Vloon zijn enige atleet. In het verleden begeleidde Tamminga ook andere atleten die 5,50 of hoger sprongen, zoals Wout van Wengerden. Hij coachte ook hordeloopster Rosina Hodde naar de EK-finale in 2014 in Zürich. Bovendien was hij jarenlang verbonden aan de trainersstaf van Ajax. ‘Maar ik kreeg het te druk met mijn eigen bedrijf – Tamminga ontwikkelt sportaccommodaties en levert daar de materialen voor – en heb vanaf 2018 anderhalf jaar geen trainingen gegeven’, vertelt hij. 'Mensen helpen om zich te verbeteren' Maar toen Menno Vloon bij hem aanklopte, kon en wilde hij geen “nee” zeggen. ‘Ik kende Menno al uit de tijd dat hij met zijn toenmalige coach Richard Coté bij de centrale trainingen kwam die bondscoach Rens Blom en ik organiseerden in Den Haag en het Amsterdamse Ookmeer. Talentontwikkeling vind ik geweldig. Mensen helpen om zich te verbeteren en daar mijn eigen kennis en knowhow voor in te zetten is prachtig’, aldus de man die opgeleid is aan het CIOS, de trainersopleidingen in de atletiek volgde én werd uitgenodigd voor de TopCoach 5-opleiding van NOC*NSF. ‘Maar nog mooier is het om mensen plezier te laten beleven aan hun sport.’ Wie die passie bij Tamminga wil ontdekken, moet onder de klep van zijn pet en achter de donkere glazen van zijn zonnebril kijken. Die soms wat norse houding is maar schijn en die indruk verdwijnt ook als hij met zijn atleet in de weer is tijdens de eerste buitentraining van dit nieuwe seizoen op de accommodatie van Ilion in Zoetermeer. Een klein groepje springers van diverse leeftijden is, samen met drie trainers, een paar uur in de weer – en dat past prima binnen de beperkingen die corona nog altijd oplegt. Het elastiek van de polshoog-installatie gaat voortdurend omhoog en omlaag, de atleten springen om de beurt. En als iedereen vermoeid de stokken heeft opgeborgen, staat alleen Vloon nog op de aanloop. ‘Nog één keer?’, klinkt het vragend. Maar daarna volgen nog twee “laatste keren”. Tamminga grijnst. ‘In mijn tijd werkten we volgens vaste standaarden’, zal hij later vertellen. Als er vijftien sprongen op het programma stonden, werd er ook vijftien keer gesprongen. Nu streef ik meer naar vrijheid voor atleten. Ze moeten zélf hun beslissingen nemen. Dat die vrijheid soms tot verkeerde keuzes kan leiden, is dan maar zo. Dat moet je laten gebeuren.’ Menno Vloon & Christian Tamminga De lockdown leidde tot een polshoog installatie in de achtertuin De samenwerking tussen Tamminga en Vloon startte in oktober 2019 en leidde eind februari tot de recordsprong van 5,96 in Clermond-Ferrand en deelname aan de EK Indoor in Torún. Hoe ziet die samenwerking eruit? ‘Menno heeft acht trainingen per week op zijn programma staan en ik ben er 4 tot 5 keer bij. Dat is voldoende, want ik vind dat een atleet ook alleen moet kunnen trainen. Maar de coach moet er op de belangrijke momenten bij kunnen zijn’, zegt Tamminga. Tijdens de eerste lockdown leidde dat tot een bijzondere beslissing. Tamminga liet een polshoog-installatie in zijn achtertuin aanleggen en Vloon bivakkeerde drie maanden lang regelmatig in het guesthouse van de familie Tamminga. ‘Voor mij had dat niet naar buiten hoeven komen maar dat hou je met die social media niet tegen’, lacht Tamminga. ‘Het belangrijkste was dat Menno kon blijven trainen. Nu hoeft dat niet meer in de achtertuin, maar hij blijft wel regelmatig bij ons overnachten, zodat hij weinig reistijd kwijt is en we veel contact kunnen hebben. Soms plannen we op die manier een soort mini-trainingskamp van een week.’ De YouTube generatie Tamminga reisde als atleet over de hele wereld om te zoeken naar de manier van springen die hem het beste paste. Hij verbleef regelmatig bij de toenmalig Nederlands recordhouder Chris Leeuwenburg, die in de VS woont. Maar hij trainde ook bij Sergei Bubka in Monaco en bij Aleksandr Averboekh in Israël. En hij leerde de “Franse school” kennen van Jean Galfione en de Russische aanpak van Valeri Kogan, de man achter de successen van Rodion Gataullin. ‘Ik bleef op jacht naar de juiste manier van springen en daarin was ik niet de makkelijkste, ook niet voor mijzelf’, zegt hij, terugkijkend op zijn carrière. ‘Maar nu hebben we te maken met de YouTube-generatie. Atleten hoeven niet meer op reis te gaan; ze delen de informatie over hun trainingen op internet.’ Hij schetst nog een verandering. ‘In mijn tijd was Bubka uiteraard de standaard, vanwege zijn wereldrecords. Je probeerde zo dicht mogelijk bij zijn techniek in de buurt te komen, dus iedereen wilde weten wat zijn aanpak was. Toen ik in Monaco trainde en regelmatig wat aanwijzingen van hem kreeg, vond ik dat uiteraard heel inspirerend. Nu zie je dat atleten veel meer op zoek gaan naar hun eigen manier van springen. Dat biedt veel meer vrijheid. Je ziet atleten vrijer bewegen en met meer frivoliteit springen. En dat klopt ook, want het ideale plaatje van de polshoogsprong bestaat niet. Iedereen ontwikkelt een eigen stijl en dat moet je als coach ook in stand houden. Anders gaat een atleet te veel bij zichzelf weg.’ De grote kracht van Menno Vloon ‘Je kunt als coach een atleet wel helpen om die eigen stijl te ontwikkelen. Dat betekent voor mij dat ik Menno help om vertrouwen te krijgen in zichzelf. Het vergt ook dat je als coach en atleet dezelfde taal leren spreken om elkaar goed te begrijpen. Daar heb je echt wel een jaartje samenwerking voor nodig.’ Hij noemt als een van de grootste krachten van Vloon dat de polshoogspringer een verleden als meerkamper heeft. ‘Hij is fysiek heel allround ontwikkeld en heeft ook gymnastische kwaliteiten. En hij is van nature krachtiger en sneller dan ik was. Ik moest daar veel harder voor trainen.’ ‘Belangrijk is ook dat hij in staat is aanwijzingen tot in detail uit te voeren. Hij is volwassen, maar op de juiste manier volgzaam en doet wat ik van hem vraag. Dat is heel belangrijk als je nieuwe dingen uit wilt proberen, waarmee hij zichzelf verder kan ontwikkelen.’ Tamminga prijst ook het concentratievermogen van Vloon. ‘Zelf heb ik dat van Averboekh geleerd: je moet vóór je gaat springen van breed naar smal gaan met je aandacht om tot jezelf te komen. Noem het een meditatie-momentje, vlak voor je in beweging komt.’ Wat is de ambitie van coach Tamminga? ‘The sky is the limit. Succes kun je afdwingen door een goed dagprogramma en door te zorgen voor de juiste omstandigheden – zoals die polshoog-installatie in de achtertuin. Je moet nooit spijt hebben van wat je niet hebt gedaan, maar wel had kunnen doen. En daarbij gaat het dan niet om het najagen van een medaille, maar om het steeds hoger springen. Dát moet het doel zijn.’ Tekst & beeld: Cors van den Brink https://www.atletiek.nl/sites/default/files/styles/nieuws_detail/public/userfiles/Nieuwsitems/Atletiek-nl/Header.png?itok=Chjk2zl0 08 april 2021Afbeelding stand: Horizontaal

Het baanseizoen nadert rap en buiten onderlinge wedstrijden, zijn er nog steeds geen officiële wedstrijden mogelijk. Omdat het voorlopig onzeker is wanneer en in welke mate dit weer kan, is er door de Atletiekunie een verzoek ingediend bij het Ministerie van VWS om vanuit het topsportbelang limietwedstrijden te organiseren. Bij deze wedstrijden kunnen atleten zich kwalificeren voor de geplande jeugdtoernooien en natuurlijk de Olympische Spelen. Onder de ‘Uitzondering Topsport’ hebben we de garantie verkregen om 10 wedstrijden te organiseren, ongeacht de geldende maatregelen. Er zijn wel beperkingen, per wedstrijd geldt: Het aantal deelnemers is gelimiteerd; Publiek is niet toegestaan; Iedereen moet verplicht worden getest (of kan een negatieve testuitslag aantonen) Het gaat om de volgende wedstrijden (onder voorbehoud van definitieve goedkeuring van de betreffende gemeenten): 8 mei: Ter Specke Bokaal, Lisse 13 mei: Harry Schulting Games, Vught 16 mei: Track Meeting Utrecht 24 mei: T-Meeting, Tilburg 29 mei: Next Generation Athletics, Nijmegen 6 juni: FBK-Games, Hengelo 11/13 juni: Nationaal kwalificatie evenement, Amersfoort 12 juni: Gouden Spike, NK 10.000m, Leiden 19 juni: Westfries Atletiekgala, Grootebroek 25/27 juni: ASICS NK Atletiek, Breda Voor iedere wedstrijd zijn aanvullende deelnamevoorwaarden, bv prestatielimieten en/of een maximaal aantal deelnemers per onderdeel, van kracht. De programma’s worden op dit moment in samenspraak met de organisaties opgesteld. Zodra hier meer duidelijk over is, volgt er een update. NK’s en competitie In bovenstaand scenario is het doorgaan van alle geplande NK’s in deze periode afhankelijk van de landelijke maatregelen. Ook wordt de mogelijkheid van uitstel naar later dit jaar opengehouden. Voor het nationaal kwalificatie evenement van 11 t/m 13 juni in Amersfoort wordt bekeken in welke mate hier (delen van) het oorspronkelijke NK U20 & U18 kunnen plaatsvinden. De reguliere competitie is momenteel afgelast t/m 9 mei. Een maand van tevoren wordt besloten of een competitie wedstrijd wel of niet door kan gaan. Op 14 april zal een besluit worden genomen over de eerstvolgende competitiewedstrijd, de seniorencompetitie van 16 mei. Voortgang Het geschetste scenario gaat uit van de huidige omstandigheden en gelijkblijvende maatregelen. Indien deze door de overheid worden verruimd, wordt bekeken in hoeverre het programma hierop kan worden aangepast.

De Europese Kampioenschappen U18, die deze zomer van 26 tot en met 29 augustus plaats zouden vinden in Rieti (Italië) zijn afgelast. De derde editie van deze EK U18 zouden aanvankelijk al in 2020 plaatsvinden in het Italiaanse Rieti, toen werden deze vanwege de coronapandemie uitgesteld naar augustus 2021. Helaas hebben de ontwikkelingen van het virus, de hoge infectiecijfers in diverse Europese landen én de logistieke uitdagingen om een grootschalig Europees topsportevenement voor U18 atleten te organiseren in coronaijd, ertoe geleid dat dit niet mogelijk is. De uiteindelijke beslissing om de EK U18 af te gelasten is in gezamenlijkheid genomen door het LOC, de gemeente Rieti, de Italiaanse Atletiekfederatie en European Athletics. De volgende editie van de Europese Kampioenschappen U18 staan gepland in Jerusalem (Israel) van 4 tot 7 juli, 2022.

Niet iedereen was blij met het verplaatsen van de Olympische Spelen naar 2021, maar voor de 19-jarige Zoë Sedney bood het nieuws juist kansen. Het jonge talent had eigenlijk 2024 in haar hoofd, maar hoopt zich nu toch dít jaar al voor de Olympische Spelen te kwalificeren. Dat Sedney op 6-jarige leeftijd voor atletiek koos, was geen toeval. Zus Naomi deed al aan atletiek en ook vader Sedney was lid bij Atletiekvereniging Ilion in Zoetermeer. “Het was een logische keuze om met atletiek te beginnen”, vertelt Sedney. In eerste instantie lag de focus op de meerkamp, maar het talent in de loop- en sprongonderdelen bleef niet onopgemerkt. Op uitnodiging van Brendan Troost sloot Sedney in 2016 aan bij de sprint-hordengroep van Atletiek Trainingscentrum Rotterdam. Niet volgens plan Tot 2019 deed Sedney nog álle atletiekonderdelen. Een breuk met haar meerkamptrainer zorgde ervoor dat de focus volledig op sprint en horden kwam te liggen. “Ik wilde eigenlijk pas met de meerkamp stoppen op het moment dat ik senior werd. Dat ik nu niet heb kunnen laten zien waar ik tot in staat ben op de meerkamp, vind ik jammer. Het kwam er nooit helemaal uit,” vertelt Sedney, die tegelijkertijd absoluut geen spijt heeft van haar keuze. Want de horden gaan haar goed af. Heel goed zelfs. Maar de liefde voor het onderdeel moest groeien. “In het begin vond ik het helemaal niet zo leuk,” geeft Sedney toe. “Ik was niet echt goed en zag mezelf dat ook niet worden. Mijn coach Brendan zag potentie en heeft me gepusht om meer op de horden te focussen.” Medailles en finales Dat bleek geen verkeerde keuze, want de Ilion-atlete won medailles op meerdere Europese jeugdtoernooien. Inmiddels is Sedney eerstejaars senior en begin maart mocht ze zich bij het EK Indoor voor het eerst meten met de ‘grote dames’. “Het niveau is het grootste verschil, maar dat wist ik van tevoren. Daardoor ga ik niet anders de wedstrijd in, ik wil in principe iedere race winnen,” laat Sedney weten, die in Torún indruk maakte door het tot de finale van de 60 meter horden te schoppen. “Winnen is niet altijd realistisch, maar achteraf ga ik pas relativeren. Als ik zie dat ik een goede tijd heb gelopen, ben ik ook tevreden.” De progressie – twee tiende van een seconde – die Sedney dit indoorseizoen op de 60 meter horden boekte, biedt perspectief voor het outdoorseizoen. “Ik heb mijn snelheid tussen de horden het afgelopen jaar verbeterd. Outdoor moet ik over meer hordes heen, dus dat kan nog meer winst opleveren”, blikt Sedney vooruit. Gunstige timing Het persoonlijk record van Sedney op de 100 meter horden staat nu op 13.24s, de limiet voor de Olympische Spelen ligt op 12.84s. Dat Tokyo naar 2021 is verplaatst, betekent dat Sedney een jaar ouder, sterker en sneller is. “Vorig jaar was het mij denk ik niet gelukt om op dat niveau te komen, maar ik denk dat ik nu wel in de buurt kan komen. De progressie die ik indoor heb gemaakt, vertaalt zich ook naar outdoor. Ik kan echt nog wel een hap van mijn persoonlijk record afhalen,” laat Sedney weten, die toch ook realistisch blijft. “Het zou onwijs gaaf zijn om de Olympische Spelen te halen, maar ik lig er ook niet wakker van als het niet lukt. Tokyo had ik eigenlijk altijd afgeschreven, mijn vizier lag op Parijs 2024. Dat het nu toch ineens mogelijk lijkt, is ontzettend gaaf, maar ik wil de druk niet onnodig hoog maken voor mezelf.” Het hoofddoel deze zomer zijn dan ook de Europese Kampioenschappen onder 23 jaar, die van 8 tot en met 11 juli in het Noorse Bergen worden gehouden. “Daar wil ik knallen! De finale moet haalbaar zijn. En de tijden van alle deelnemers liggen zo dicht bij elkaar dat ik zeker voor een medaille wil gaan.” Tekst: Lysanne Wilkens Fotografie: André Weening / Orange Pictures

Al jarenlang ondersteunt het

Het had zo mooi kunnen zijn. 17 jaar na zijn allereerste deelname aan de Paralympische Spelen, in een andere sport in Tokio deelnemen. Helaas gooit een blessure roet in het eten. Het verhaal van de ultieme liefhebber, die zich ook door deze blessure, niet uit het veld laat slaan. “Ik kom hoe dan ook terug op de baan, trainen, afzien, naar toernooien gaan en daar medailles winnen is het allermooiste dat er is.’ Wie de naam van Gert-Jan Schep (34) op google in typt, ziet berichten van een hele andere sport dan atletiek voorbij komen. Tot 2008 was Schep namelijk professioneel zwemmer. Op 17-jarige leeftijd stond hij al op de Paralympische Spelen. Met een 5e plaats op de 50 meter vrije slag en 200 meter wisselslag als hoogtepunt. Op ongeveer een seconde van het brons. Een glansrijke carrière in het vooruitzicht. In de jaren daarna verbrak Schep verschillende Europese- en Wereldrecords. In de vorm van zijn leven, om de jaren daarna op internationaal podium, voor de medailles te kunnen gaan. Dat gebeurde echter niet. Er kwam een flinke kink in de kabel. In 2007 scheurde Schep de bicepspees van zijn rechterschouder af. Dit was het begin van vele blessures die elkaar snel opvolgden. ‘Ik kreeg op een gegeven moment last van vele spasme terugvallen. Hierdoor raakte mijn lichaam helemaal van slag.’ Schep had zich al wel gekwalificeerd voor de Paralympische Spelen van 2008, maar kon door de spasme terugvallen en schouderblessure helaas niet deelnemen. ‘Een enorme domper’ aldus Schep. Het herstel duurde met verschillende operaties bijna 8 jaar voordat de inwoner van Lekkerkerk weer iets van sport kon gaan doen. Daarna ging het erg snel. ‘Ik was net 2 weken recreatief aan het hardlopen, toen ik op de Paralympische talentendag werd gescout door Heleen Moes, de talentcoach van de Paralympische atletiek.’ In januari 2016 begon Schep met atletiek en zijn ontwikkeling kwam in een stroomversnelling. Twee jaar later plaatste hij zich op de 400 meter voor zijn eerste internationale atletiektoernooi, het EK van 2018 in Berlijn. Het werd een toernooi om nooit te vergeten. Na een geweldige race pakte Schep in een toen nieuw Nederlands record van 58.81 een zilveren medaille. Zijn eerste internationale medaille op een eindtoernooi was na 32 jaar een feit. Schep kon zijn geluk niet op: ‘ Op het podium dacht ik aan al die jaren trainen, dat het net niet lukte en die dag lukte het wel. Dat gevoel is niet te beschrijven zo mooi. Ook dat mijn ouders op de tribune zaten, die al die jaren met me hebben meegeleefd, ja ik vond het erg speciaal. Vaak denk ik er nog met een glimlach aan terug.’ Met veel zelfvertrouwen vervolgde Schep zijn weg richting zijn uiteindelijke doel, de Paralympische Spelen van Tokio. Schep wist dat het een moeilijk traject zou gaan worden. Het niveau binnen de spasme klassen is al jaren enorm hoog. Toen hij de limiet hoorde van 57.00, moest hij even slikken. Tegelijkertijd wist Schep ook, wilde hij meedoen om de medailles, dan moest hij de limiet zeker halen. Anders had hij op de Paralympische Spelen niks te zoeken. Door zijn 2e plaats op het EK van 2018 kreeg Schep een A status bij NOC*NSF. Toen kon hij gaan doen wat hij het allerliefst doet, fulltime met zijn sport bezig zijn. Schep vindt trainen het mooiste wat er is. ‘Elke training geniet ik van het afzien om elke dag nog beter te worden. Om uiteindelijk nog sneller op de 400 meter te gaan. In 2019 verbeterde hij zijn Nederlands record met bijna een halve seconde tot 58.39. Helaas haalde hij daarmee niet de limiet voor de WK Atletiek in Dubai. Waar zijn concurrenten om de medailles streden in november, stortte Schep zich in de zware winter trainingen. De hele winter verliep vlekkeloos en Schep voelde dat hij echt grote stappen aan het maken was. Tot hij in maart 2020 vast kwam te zitten op trainingsstage op Tenerife. Het coronavirus zorgde ervoor dat de planning helemaal om werd gegooid. Helemaal toen een aantal weken later besloten werd dat de Spelen met een jaar werden uitgesteld. Voor Schep geen probleem, nu had hij nog een jaar extra om aan de limiet te voldoen. Wat wel een probleem werd, is dat vanaf maart 2020 in Nederland alle atletiekbanen dicht gingen en zelfs Papendal werd voor onbepaalde tijd gesloten. Schep moest zijn trainingen buiten de atletiekbaan gaan vervolgen. In een schitterende omgeving rond zijn woonplaats Lekkerkerk, maakte de 34-jarige Schep zijn trainingsuren. Begin juni kreeg hij last van een peesaandoening bij zijn grote teengewricht. ‘Door mijn CP heb ik minder gevoel in mijn spieren, dus ik krijg pas veel later last.’ Schep ging alternatief trainen door veel te gaan fietsen. Helaas kreeg hij te maken met meerdere spasme terugvallen, waardoor hij momenteel niet kan trainen. De oorzaak komt waarschijnlijk door overbelasting. ‘Het is gewoon heel ingewikkeld om met mijn spasme de balans te vinden in te veel trainen en te weinig trainen. Nu heeft mijn lichaam zo’n grote terugval gehad, dat ik voornamelijk bezig ben met herstellen.’ De afgelopen weken kreeg Schep om zich heen geregeld de vraag van mensen in zijn omgeving hoe het ging met zijn voorbereiding op Tokio. Daardoor besloot hij om in een facebookbericht een keer zijn verhaal te doen en dat kwalificatie voor Tokio niet gaat lukken. ‘Ik moet nu eerst de tijd nemen om te herstellen, maar ik wil zeker terugkeren op de baan. Het is ontzettend vervelend dat ik Tokio zal moeten missen, maar in de jaren erna zijn er nog genoeg mooie toernooien waar ik heel graag bij wil zijn.’ Tekst: Jelmar Bos Fotografie: Hélène Wiesenhaan (atletiekfoto’s)